आव सजनियाँ बाट मैं जोऊँ मीरा बाई पदावली

सुंदर मारो सांवरो । मारा घेर आउंछे वनमाली ॥ध्रु०॥
नाना सुगंधी तेल मंगाऊं । ऊन ऊन पाणी तपाऊं छे ॥
मारा मनमों येही वसे छे । आपने हात न्हवलाऊं छे ॥१॥
खीर खांड पक्वान मिठाई । उपर घीना लडवा छे ॥
मारो मनमों येही वसे छे । आपने होतसे जमाऊं छे ॥२॥
सोना रुपानो पालनो बंधाऊं । रेशमना बंद बांधूं छे ॥
मारा मनमों येडी वसे छे । आपने हात झूलाऊं छे ॥३॥
मीराके प्रभू गिरिधर नागर । चरनकमल बलहारु छे ॥
मारा मनमों येही वसे छे । अपना ध्यान धराऊं छे ॥४॥

कागळ कोण लेई जायरे मथुरामां वसे रेवासी मेरा प्राण पियाजी ॥ध्रु०॥
ए कागळमां झांझु शूं लखिये । थोडे थोडे हेत जणायरे ॥१॥
मित्र तमारा मळवाने इच्छे । जशोमती अन्न न खाय रे ॥२॥
सेजलडी तो मुने सुनी रे लागे । रडतां तो रजनी न जायरे ॥३॥
मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमल तारूं त्यां जायरे ॥४॥

सामळोजी मारी बात । बाई तमे सामळोजी मारी बात ॥ध्रु०॥
राधा सखी सुंदर घरमां । कुबजानें घर जात ॥१॥
नवलाख धेनु घरमां दुभाय । घर घर गोरस खात ॥२॥
मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरणकमलपर हात ॥३॥

बन जाऊं चरणकी दासी रे । दासी मैं भई उदासी ॥ध्रु०॥
और देव कोई न जाणूं । हरिबिन भई उदासी ॥१॥
नहीं न्हावूं गंगा नहीं न्हावूं जमुना । नहीं न्हावूं प्रयाग कासी ॥२॥
मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमलकी प्यासी ॥३॥